Perfectionisme en ouderschap

Wat stelde jij je van het ouderschap voor? Hoe zou jouw kind zijn? Hoe zou het zich gedragen? Waar zou het van houden? Welk beroep zou het gaan doen? En hoe zou jij zijn als moeder? Hoeveel tijd zou jij aan je kind besteden en hoeveel aan jezelf? Had je een vastomlijnd idee? 

Of was het meer van go with the flow we zien wel waar het schip strand? We leren onderweg wel hoe we ouder moeten zijn? In dit laatste geval is het misschien goed om na te denken over hoe jouw ouders en hoe jouw vrienden het ouderschap invullen. Want op onze automatische piloot vallen we daar vaak op terug.

Vergelijk dat plaatje eens met hoe de werkelijkheid is. Falen we dan niet vaak als ouders? We schreeuwen vaak net iets te hard, we zijn vaak toch nog te streng, of oordelen over ons kind. We projecteren soms onze gevoelens op die van onze kinderen, of maken ze zelfs verantwoordelijk voor onze emoties.

Wanneer we een grote loep leggen over ons ouderschap, wat blijft er dan nog van over? Doen we dan nog wel iets goed? Wanneer we zo reflecteren over ons ouderschap dan kan de moed ons in de schoenen zakken. En kan een schuldgevoel ons bekruipen.

Bewust Ouderschap kan in dat opzicht ook tegen je gaan werken als we daarin de perfecte ouder willen zijn; altijd geduldig, hoe groot ook de emoties van onze kinderen zijn willen staan als een huis, hun anker in de storm, hun boom waar ze tegenaan kunnen leunen en wanneer we daarin falen…. Dan komt weer het oordeel naar onszelf.

Wat zou er voor jou gebeuren wanneer we het omdraaien? Dat we alle tijd die we met onze kinderen spelen als cadeau zien aan hun. Alle uren die we besteden aan het luisteren naar het verdriet en de boosheid als enorme investering in hun toekomst?

Zou er dan niet een last van je schouder afvallen? Want cadeaus kunnen we niet altijd geven en investeringen kunnen we niet altijd doen, ook al zouden we dat heel graag willen.

Dan komt er ook ruimte om voor jezelf te zorgen, om op te laden. Even zelf zonder kinderen met de lego te spelen, te genieten van een heerlijke wandeling of lekker te ontspannen met een boek met een stuk chocolade op de bank. Door de liefde die we hierin geven aan onszelf gaat de liefde weer stromen in ons lijf. Hierdoor kan jij nog meer cadeaus van aandacht en spelen uitdelen aan jouw kinderen!

En wanneer de moed je even echt in de schoenen zakt, wanneer je inziet dat jouw gedrag als ouder destructief naar je kinderen toe is, is het goed om hulp te zoeken, van een vriendin of professional. Maar nog belangrijker dan hulp zoeken is het om jezelf niet uit schaamte terug te trekken uit de maatschappij. Sluit jezelf niet op in je huis en blijf onder de mensen komen. Jij mag er zijn met je schaamte over je gedrag en al!  Want hoe perfect die andere ouder ook lijkt, niemand is perfect we blijven allemaal steeds groeien als ouder.