Concentratie problemen op school

Wat kan het lastig zijn voor een kind om zich staande te houden op school. Er gebeurt zoveel om hem heen. Er zijn zoveel kinderen in de klas. Ieder met zijn eigen verhaal, eigen thuis-situatie. Ieder met zijn eigen emotionele bagage. Daarnaast ook nog de leraar die soms een goede dag heeft en de andere dag niet zo lekker in zijn vel zit,. Behalve alle dingen die “moeten” gebeuren of je er nu zin in hebt of niet is er zoveel gaande op emotioneel gebied in school, iets waar we lang niet altijd bij stil staan.

Wanneer een kind dan onrustig wordt in de klas, weg gaat dromen, steeds maar weer die punten gaat slijpen of eindeloos de wc bezoekt dan zie ik vaak gebeuren dat alleen het gedrag gecorrigeerd wordt.

Het kind moet zijn gedrag veranderen. Dat wordt gedaan door regels te bedenken zoals:” Je mag maar één keer naar de wc in de ochtend, je moet op je stoel blijven zitten, je moet de pauze binnen blijven, want je zat te treuzelen en hebt je werk niet af.” En wanneer dit niet werkt wordt er gezocht naar diagnoses als ADHD en ASS waarbij dan met ritalin geprobeerd wordt de beweging en de concentratie te verbeteren.

Soms zie je regels bedacht worden die “kind vriendelijker” zijn. Zoals zitten op een wiebelkussen of rondjes rond de school rennen. Deze laatste twee oplossingen zijn vooral bedoeld om kinderen hun “energie” beter kwijt te laten raken. Maar raken al deze oplossingen de kern van het probleem? De beweging, het wiebelen en het ontwijk-gedrag zal aan de buitenkant veranderen. Maar is dit wat een kind echt nodig heeft op zo’n moment?

Wat gebeurd er nu bij concentratie problemen. Wanneer een kind zijn aandacht verliest door te gaan dromen, te wiebelen of leerontwijkendgedrag gaat vertonen, is het een manier in aan het zetten om niet te voelen, even uit de situatie te ontsnappen? Het kind heeft deze manieren, ook wel controle patronen genoemd, aangeleerd omdat er geen volwassene beschikbaar was om te luisteren naar emoties of behoeften die het kind had.

Dit kan al heel vroeg begonnen zijn, zoals bij de geboorte of een heftige gebeurtenis in het leven van het kind. Wanneer ouders niet weten hoe je kan luisteren naar een kind zodat hij deze gebeurtenissen kan verwerken dan stapelen de emoties op. Een kind moet dan leven met deze emoties nog in zijn lijf en om ze niet te voelen heeft hij de controle patronen nodig. Als we kinderen al jong als afleiding zijn gaan wiegen, kan beweging zo’n afleiding worden.

Dit patroon kan doorbroken worden door alsnog naar de gevoelens van een kind te luisteren waardoor het kind dit onzichtbare rugzakje achter zich kan laten. Een kind kan weer in balans komen. De extra prikkels van emoties van klasgenoten of leerkracht, van de moeilijke of (voor de leerling) oninteressante leerstof zullen hierdoor beter gehanteerd kunnen worden. Het wiebelen, dromen en leerontwijkgedrag zal daardoor automatisch verminderen, zonder dat we het kind hoeven in te perken met regels of medicijnen.